Στα μαγαζιά

Στην ενότητα 'πάω μέχρι τη βρύση για να πιώ νερό, αλλά δεν πίνω'' και ''βλέπουμε, αλλά δεν αγγίζουμε'' ανήκει το επόμενο ποστ.

Μετά απο την απόφαση να μειώσω δραστικά τα έξοδα (που φτάσαμε τώρα που τελείωσαν τα αποθέματα του Micellar Water, να χρησιμοποιούμε ξεχασμένα δείγματα διφασικού Lancome Bi-Facil για ντεμακιγιάζ), αποφάσισα να ζητιανέψω κάποια δείγματα. Έτσι πήγα στα Neal's Yard Remedies, που είναι και πρόσφατο addition στο κοντινότερο high street μας να δω κάποια πράγματα που μου τελειώνουν, ένα απο αυτά, το απολεπιστικό προσώπου. Έχω το Neutrogrena Grapefruit daily exfoliating wash αυτή τη στιγμή, το οποίο είναι αρκετά καλό, όπως και όλη η σειρά, αλλά ήθελα να δοκιμάσω και το Palmarosa Facial Polish, ειδικό για μεικτά δέρματα. Επίσης κάπως την έχω δεί με προιόντα τα οποία είναι ''natural'', καθώς με ηρεμεί η ''φυσική'' μυρωδιά τους (λεβάντα).

Έχοντας λοιπόν βρεί μια παλιά θήκη φακών επαφής, πήγα στο μαγαζί και ''ζητιάνεψα''. Η κοπέλα εντάξει ήτανε υπέρ ευγενική και μάλιστα, για να μην παρεξηγηθεί, μου λέει μην σας απασχολεί θα σας δώσω δείγματα σε δικές μας συσκευασίες. Περίμενα κανένα φακελάκι, αλλά μετά απο πέντε λεπτάκια γυρνάει με δυο ωραία δοχειάκια, το ένα με το πολυπόθητο απολεπιστικό και το άλλο με το Purifying Palmarosa Mattifier.

Εδώ τα δείγματα στα ειδικά δοχειάκια της εταιρείας.



Το απολεπιστικό είναι θαυμάσιο. Οι κόκκοι είναι λίγο πιο μεγάλοι και πιο ""σκληροί'' σε σχέση με αυτούς της Neutrogena, το απολεπιστικό της οποίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάθε μέρα, παρόλα αυτά αφήνει την επιδερμίδα πεντακάθαρη με μια αίσθηση ευεξίας, λόγω της πολύ χαλαρωτικής λεβαντομυρωδιάς. Το άλλο προιόν, είναι λίγο πιο τσουχτερό σε τιμή, γύρω στις 30 λίρες, αλλά είναι μια ωραία βάση για πρόσωπο που γυαλίζει στην ζώνη του Τ ή είναι πολύ λιπαρό, ειδικά τώρα που είναι καλοκαίρι. Δεν έχει τις σιλικόνες και τα άλλα τα ύποπτα συστατικά, που συνήθως έχουν άλλα παρόμοια προιόντα, ενώ είναι κατάλληλο και για vegans (λέμε τώρα). Μπορεί να φαίνεται παχύρρευστο και έτσι ''milky'', όμως, απλώνεται ωραία προσφέροντας το πολυπόθητο ματ αποτέλεσμα. Στην αρχή νοιώθεις ότι ''κολλάει'' η επιδερμίδα σου λίγο, αλλά το αφήνεις να απορροφηθεί και όλα εντάξει. Δεν την φορτώνει, αλλά βέβαια είναι αρκετά διαφορετικό ως αίσθηση απο το πράιμερ του Dior, το Skinflash, το οποίο δίνει μια αίσθηση ''υγρασίας''.

Μετά, ήθελα να δω και τα περίφημα έλαια της εταιρείας, τα οποία θα έλεγα ότι είναι και σε καλές τιμές. Περιττό να πω πώς τα περισσότερα ήτανε εξαντλημένα, αλλά βρήκα ένα με γκρέιπφρουτ (£4.80), το οποίο λέει βοηθά στην καταπολέμηση της κυτταρίτιδας. Καθότι δεν πιστεύω στις κρέμες κατά της ''όψης του πορτοκαλιού΄΄ - ή δεν έχω βρεί ακόμα την κατάλληλη, άσε που όλες είναι πανάκριβες -, είπα να στραφώ σε κάτι πιο οικονομικό. Έχω αρχίσει λοιπόν τα μασάζ στις επίμαχες περιοχές, βάζοντας δυο τρείς σταγόνες απο το έλαιο του γκρέιπφρουτ σε ένα ενυδατικό dry oil για το σώμα ή κάνοντας ένα μείγμα με λάδι για μασάζ (έχουν και τα Neal's Yard). Για να δούμε, τί θα δούμε. Πάντως το έλαιο δεν είναι καθόλου λιπαρό, αλλά απορροφάται αμέσως (μοιάζει σαν απόσταγμα παρά σαν έλαιο δηλαδή).




Στο ίδιο ''bonatical'' πνεύμα, και το ασετόν Essie Purifying Nail Remover. Είχα καιρό να περάσω απο τα Liberty, τα οποία έχουν ένα φανταστικό beauty hall με πιο ''ψαγμένες'' μάρκες καλλυντικών και τυχαία έπεσα πάνω σε αυτό. Η τιμή του ήταν πιο λίιιγο φθηνή από ό,τι η τιμή που έχει στο Zuneta.com, αλλά μου άρεσει γιατί λέει ότι περιέχει έλαιο ευκάλυπτου, το οποίο λέει ότι φροντίζει τα νύχια, αλλά και μια ''natural'' μυρωδιά.




Μέσα σε αυτό το πνεύμα ''καθαριότητας'' και ''αγνότητας'' δυστυχώς έπεσε το μάτι μου και σε αυτό το άρωμα: Byredo Blanche. Και λέω δυστυχώς γιατί ψεκάστηκα, έκανα μια βόλτα και μετά με συνεπήρε τόσο η μυρωδιά, που όταν πήγα να ρωτήσω την τιμή του, έπαθα ένα μίνι εγκεφαλικό. Τα 50μλ στοιχίζουν 88 λίρες=110 euros. Όνειρο θερινής νυκτός.




Προσπερνώντας την ΄΄μικρή ΄΄ αυτήν λεπτομέρεια, θα εστιαστώ στο άρωμα. Είναι αυτό που λέμε η μυρωδιά της καθαριότητας, των φρεσκοπλυμμένων βαμβακερών σεντονιών, αλλά όταν λέμε ''καθαριότητα'' δεν εννοούμε την OCD προσέγγιση της μαμάς που ''περνάει'' σαν σίφουνας το σπίτι, αλλά μια δημιουργική αίσθηση της καθαριότητας, ένα ελαφρύ, διακριτικό floral άρωμα με λευκά τριαντάφυλλα, βιολέττες, παιώνιες.

Εδώ, ένα review. Δεν είναι για όλους (στην κριτική υπάρχουν αρκετές αρνητικές γνώμες πχ), αλλά εγώ θεωρώ ότι για πρωινά καλοκαιριού είναι πραγματικά υπέροχο - ελαφρύ, διακριτικό, απλό και με ιδέα λουλουδιού, χωρίς να μοιάζει με Dixan.

Ο δημιουργός του (ινδοσουηδός!) λέει ότι είναι ένα άρωμα αφιερωμένο στην ''ιδέα του λευκού χρώματος,'' και το περιγράφει ως ''αθώο και αγνό, σχεδόν διαφανές''.

Εδώ ο ινδοσουηδός δημιουργός, Ben Gorham.

(φωτό απο την ιστοσελίδα της εταιρείας)

Προσωπικά τους φαντάζομαι τους αρωματοποιούς με μαντήλι στο πέτο, αλλά όπως βλέπετε, σε αυτήν την περίπτωση το κλισέ αυτό δεν ισχύει, κάτι που κάνει το άρωμα ακόμα πιο ιδιαίτερο.

Και φτάνω στο εξής ερώτημα - Όταν υπάρχουν τέτοια ωραία ''επαγγέλματα'', εμείς γιατί πχ στο λύκειο κολλάμε στα αιώνια κλισέ της ''νομικής'', ''φιλολογίας'', ''ιατρικής'', ''αρχιτεκτονικής''? Γιατί μάς πιπιλίζουν το μυαλό με τα ίδια και τα ίδια? Όχι, πείτε μου, γιατί να μην ξέρουμε και για αυτήν την οδό, την διαφορετική?

Όσοι, βέβαια, πιστεύουν ότι ποτέ δεν είναι αργά, πατήστε εδώ.